رنسانس

چشم هایت رنسانس من است...

  وقتی که وستای تاریک, چنگ زده, در آن عمق وجودم...

خاکستری خفته...

آغوش ام را باز می کنم...

   سفت می فشارم...

از حد صفر لب ها و سینه هایمان...تکه های نور بیرون می زند...

و ققنوس به پرواز در می اید...

:*

پ.ن: فدای صدا و غر زدنای دل نگرانت بانووو:**